Ervaringen van een “newbie”
Tsja. Ben je 61 jaar, heb je sinds 1993 je motorrijbewijs, ben je aan je 3e motor bezig (VX800 tot 2006, M800 intruder vanaf 2006 tot 2016, nu een CB800LC intruder vanaf juli), vanaf het moment dat je je eerste intruder kocht in augustus 2006 lid van de I.O.C.H. en dus een van de oudere leden en dan heb je nog nooit een toertocht met die club gereden. Geen wonder dat de leden van Zuid-Holland vanochtend in alle vroegte wat vreemd opkeken van die onbekende met zijn zwarte 800 die wel een uur te vroeg op het verzamelpunt was. PH Erwin had nagezocht wie hij er nu weer bij kreeg en wist feilloos de details. Voor de rit van vandaag word je dan gekoppeld aan Ronald, een gemoedelijke ervaren kracht met een mooie blauwe 1400.
Vanaf het uitgebrande De Andel gaat het dan met 30 trudies via een tankstop naar het verzamelpunt in Leersum, voor koffie, inschrijving, wegbrengen van de koffie en bewonderen van elkanders bikes. Niet noodzakelijk in die volgorde. En te bewonderen valt er heel wat, want velen hebben de standaardbike helemaal naar eigen wens omgebouwd tot je alleen aan het blok nog kunt zien dat het een intruder is. Fantastisch mooie bikes. Veel grote en zware 1800’s hier en daar een 1500 en een verrassend aantal klassieke intruders, 1400s, van het eerste uur, wel allemaal aangepast aan de stijl en smaak van berijder/ster.
180 bikes, 190 opzittenden vertrekken een stuk na 1100 voor het eerste deel van de toer, onder leiding van voorrijder en roadcaptain. Als newbie, getooid met oranje armband die je koppelt aan de dito armband met een C van je buddy, hoef je niet veel meer te doen dan op het achterlicht van je buddy te letten en in de buurt van het achterwiel van de baksteen in het andere rot te blijven. Okee. Bij Grootlicht!!! rijden we ook baksteen-caroussel maar dat zijn er nooit meer dan een stuk of 40, 50 en meestal splitsen we die dan nog op in lui die willen doorrijden en lui die rustig willen ronddobberen; Een lint van 180 motoren vergt echter een goede en aanhoudende concentratie en een redelijke vaardigheid met het schakelen ( leidt tot humor als je pas tweeëneenhalve maand met een hak-teen schakelaar werkt, dan mis je soms een versnelling). Ook het op smalle weggetjes in bochten ruimte laten voor het andere rot is soms een uitdaginkje.
De prachtige route voert door bossen, langs weiden met grazende koeien, kruispunten die kloek en gedisciplineerd worden afgezet ( effe afstappen en de automobilist uitleggen waarom hij beter kan wachten), hier en daar over een glibberende bladermassa en zo af en toe langs fietsers die het echt niet begrijpen. Na een rook en ontkoffie ( alleen voor de heren) pauze gaat het weer verder tot – hoera- de lunchplek wordt bereikt in het etablissement waar we ook waren vertrokken. IOCH leden zijn zeer gedisciplineerd want zelfs voor de laatsten waren er nog kroketten. Eigenlijk wel bizar. Motorrijders behoren tot de grootste individualisten die je kunt bedenken en juist die gaan dan met z’n 180-en keurig in twee rotten naast elkaar door het landschap dreunen. Saamhorigheidsgevoel denk ik.
Die saamhorigheid valt ook op, want iedereen kent elkaar en zo niet dan wordt in het ontbrekende onmiddellijk voorzien en de nieuweling voelt zich meteen thuis.
Na de lunch wordt door al ronkende motoren de startfluit van de Grote Organisator (hardstikke veel complimenten aan zijn adres overigens) een beetje afgedwongen en vertrekken we voor het tweede deel dat ons in grote bogen weer door Leersum en nogmaals langs hetzelfde etablissement voert.
Het publiek op diverse terrasjes maar ook auto’s die even moeten wachten reageert enthousiast op de stoet motoren die het eindpunt bereikt bij de La Place in Maarsbergen aan de A12. Veel stempeltjes, want laatste rit van het seizoen en dus ook trotse lieden met een volle kaart. Als newbie word je uitgelegd waar die kaart voor is en je zorgzame buddy zorgt ervoor dat je er ook een krijgt, die je netjes laat afstempelen. Hulde, Ronald, voor de uitstekende zorgen vandaag! Was een veilig gevoel.
Zuid-Holland vertrekt weer gezamenlijk onder Erwin’s leiding en bij een laatste tankstop (die CB800 gebruikt best weinig!) wordt afscheid genomen en over de A12 gaat het dan huiswaarts, waarbij bij elke afslag een contingent huiswaarts gaat. Uiteindelijk met de dagteller op 257,5 wordt de trudy weer in de garage gezet, het ruitje van wat kamikazes ontdaan en dan moet aan de baas, kat Tiba, gemeld worden waarom het personeel nota bene op een zondag er zo nodig weer vandoor moest. Beetje moe, zal morgen wel wat onwennige spieren voelen, maar dit was een hardstikke leuke kennismaking met het fenomeen toertocht van de IOCH. Als het volgende week niet plenst, nog de Oliphantenrit. Kijk ernaar uit!
Werner
